Agnes, die Van Wyks se huishulp gedurende die laat 1960's en vroee 1970's, het 'n besonderse vriendskap met die jong Chris van Wyk gehad.

Hy het haar altyd verdedig wanneer sy soms op 'n Maandagoggend met 'n babelaas kom werk het en haar huistake sou afskeep. Op haar beurt weer het Agnes hom nooit verklik wanneer hy sou besluit om stokkies te draai en eerder tuis te bly nie.

Met verloop van tyd het die twee al hoe meer geheg geraak en stories uitgeruil oor bruinmense en die Zoeloes, die lewe in Riverlea en Soweto, die paswette, politiek en ook verliefdheid. Sy het hom geleer hoe om in Zoeloe te tel en hy het belowe om haar te leer Engels lees. Wanneer sy agtergeraak het met haar werk, het Agnes sommer in die middel van 'n sin opgehou praat, 'n besem of stoflap gegryp en gese: 'Ek moet hardloop.

I have eggs to lay, chickens to hatch.' Chris het altyd gedink dis die snaaksste ding om te se, taalkundig heeltemal verkeerd. Eers jare later, toe hy na 'n CD van die Amerikaanse jazz-kunstenaar Louis Jordan geluister het, het haar seding vir hom sin gemaak.

Daar's 'n hoender wat 'n eier nie kan le is Chris van Wyk se tweede bundel memoires oor sy grootwordjare in Riverlea. Dis ook 'n kleurryke weergawe van sy interaksie met die mans en vrouens wat hierdie bekende Afrika-spreuk uitgeleef het: Dit neem 'n hele dorp om 'n kind groot te maak. Die verhaal is grootliks een van 'n wonderlike vriendskap tussen 'n jong bruin seun en 'n Zoeloevrou.